Πολλές φορές τα άρθρα μου προκαλούν έντονες αντιδράσεις, ιδίως όταν ασκούν πολιτική κριτική. Σήμερα, όμως, δεν θέλω να κάνω θόρυβο. Θέλω να μιλήσω στην καρδιά σας.
Ο Θεός δεν μας δίνει δοκιμασίες για να μας τιμωρήσει, αλλά για να μας θυμίσει τις δυνάμεις μας. Και πράγματι, η ζωή φέρνει στον καθένα μας δυσκολίες που μοιάζουν βουνό. Υπάρχουν άνθρωποι που δοκιμάζονται έχοντας δίπλα τους ένα υποστηρικτικό περιβάλλον, και αυτό κάνει τον δρόμο κάπως πιο υποφερτό. Υπάρχουν όμως και άλλοι που μένουν ξαφνικά μόνοι, με μοναδικό τους στήριγμα την πίστη ότι θα τα καταφέρουν.
Δεν είναι εύκολο να είσαι φροντιστής ούτε ασθενής. Όποια κι αν είναι η ασθένεια. Χρειάζεται αγάπη, υπομονή και καθημερινή αντοχή. Ακόμη πιο δύσκολο είναι για εκείνους που δεν έχουν δίπλα τους ένα χέρι βοήθειας, έναν άνθρωπο να τους στηρίξει έστω με μια κουβέντα.
Και τότε τίθεται το ερώτημα γιατί κάποιοι φεύγουν στις δυσκολίες; Γιατί απομακρύνονται ακριβώς τη στιγμή που η παρουσία τους είναι πιο πολύτιμη; Δεν έχω πάντα την απάντηση. Ξέρω όμως κάτι σίγουρο όσοι μένουν, όσοι στέκονται δίπλα στον αδύναμο και δοκιμαζόμενο, αυτοί είναι που γίνονται οι αληθινοί ήρωες της καθημερινότητάς του.
Ίσως το μεγαλύτερο θαύμα να είναι ακριβώς αυτό η ανθρώπινη δύναμη που ξεπηδά μέσα από τις πιο σκληρές δοκιμασίες. Και όσο λίγοι κι αν είναι εκείνοι που μένουν, στο τέλος όλα παίρνουν τη θέση τους.
Γι’ αυτό ακριβώς χρειάζεται να διαχειριζόμαστε τους ανθρώπους με καλοσύνη να μένουμε, έστω και αθόρυβα, δίπλα τους. Γιατί δεν χρειάζονται μεγάλα λόγια ούτε υποσχέσεις, αλλά μικρές πράξεις που δίνουν φως στις πιο σκοτεινές στιγμές.
Μέσα από την δική μου εμπειρία αναρωτιέμαι που χάθηκε η ανθρωπιά μας μέσα σε αυτό το χάος του κόσμου. Τι συμβαίνει σε αυτή την κοινωνία που την πνίγει η απάθεια. Δεν έχω απάντηση! Εύχομαι η κοινωνία να αφυπνιστεί να γίνει επανεκκίνηση στις αξίες γιατί τελικά μας πνίγει το “εγώ” μας.
