«Καλόπουλε, Τρύφωνα, σήμερα τελειώσατε από τη διαιτησία. Με ακούτε; Τελειώσατε»… Έξαλλος ο Μαρινάκης, με πρόσωπο αναψοκοκκινισμένο, βαράει με τη γροθιά του την πόρτα στα αποδυτήρια των διαιτητών και φωνάζει δυνατά, για να είναι σίγουρος ότι τον ακούνε όσοι βρίσκονται πίσω της… Οι γύρω του προσπαθούν να τον συνεφέρουν, αλλά τίποτα. Η οργή του δεν έχει όρια μετά τη νίκη του Ολυμπιακού με 2-1 επί του Παναθηναϊκού…
Το μόνο που του τραβάει την προσοχή και σταματάει να βαράει την πόρτα είναι μια ορδή από
αφιονισμένους ερυθρόλευκους οπαδούς, απ’ αυτούς που μπούκαραν στο γήπεδο για να «πανηγυρίσουν» και βρήκαν την ευκαιρία, κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία τους, να ρίξουν και τις ψιλές τους. Τον περικυκλώνουν, φωνάζουν τα γνωστά «Μαρινάκης, οε, οε, οε», κι έτσι μέσα στο μεθύσι τους δεν παρατηρούν τα μάτια του που πετάνε σπίθες… «Δώστε μου τα ονόματα και τις διευθύνσεις σας παλικάρια, να σας στείλω το λογαριασμό από τη ζημιά που μου κάνατε σήμερα. Τα έσοδα που θα χάσω από τα επόμενα ματς που θα παίξουμε κεκλεισμένων των θυρών, το πρόστιμο που θα πληρώσουμε, άσε την ηθική βλάβη που έπαθα σαν σύλλογος. Δεν ντρέπεστε ρε, και θέλετε να λέγεστε και φίλαθλοι του Ολυμπιακού»; Υπό το φόβο της… αναγνώρισης, το κέφι σπάει μονομιάς, οι αφιονισμένοι ηρεμούν ως διά μαγείας και σπεύδουν να εξαφανιστούν…
Ο Μαρινάκης ξαφνικά μένει μόνος του. Κατεβάζει το κεφάλι και μονολογεί: «Ακούς εκεί… Να κάνω τόσες θυσίες, να δίνω του κόσμου τα λεφτά για να φτιάξω ομάδα από την αρχή, να με παραδέχονται όλοι ότι έχω την καλύτερη ομάδα και παίρνω αέρα το πρωτάθλημα και να βρίσκεται ένας Καλόπουλος κι ένας Τρύφωνας να τους δίνουν άλλοθι και 100-200 ηλίθιοι να μου κάνουνε ζημιά»…
… Και μετά ξύπνησα. Μπορεί να το παράκανα με το βραδινό κεμπάμπ. Μπορεί η – ακραιφνώς πρασίνων αισθημάτων – σύζυγός μου να έβαλε κάμποσο πιπέρι παραπάνω, για να πάρει έστω και μια «εξ αγχιστείας» εκδίκηση για την άδικη ήττα της ομάδας της. Μπορεί να φταίει κι αυτό το σφίξιμο στο στομάχι, αυτό το τσίμπημα, που το ένιωσα όταν είδα να ακυρώνεται το γκολ του Κατσουράνη και που έγινε σφάχτης όταν ο Τζιμπούρ έβαλε το 2-1 και έγινε η εισβολή στο γήπεδο… Τι όνειρα βλέπει κανείς, ε;
Αν για κάτι υπερηφανεύομαι είναι ότι είμαι γαύρος «παλαιάς κοπής». Απ’ αυτούς που δεν ενοχλούνται να δουν μπάλα παρέα με τον βάζελο κολλητό τους. Εζησα έστω και παιδάκι, έστω και στους ώμους του μπαμπά ή αργότερα πιασμένος από το χέρι του, το «Καραϊσκάκης» γεμάτο κόσμο αλλά ΚΑΙ παναθηναϊκούς. Πήγα στη Λεωφόρο και φορούσα το κασκόλ του Ολυμπιακού και μπήκα στο γήπεδο και φώναξα και έφυγα και κανένας δεν με πείραξε. Κι όλα αυτά τα χρόνια πονάω που ούτε τα σημερινά παιδιά, ούτε – προφανώς – και τα μελλοντικά δεν θα ζήσουν κάτι τέτοιο. Και περισσότερο πονάω γιατί όλοι εμείς, που τη ζήσαμε αυτή την εποχή και ξέρουμε πόσο όμορφη είναι, το’ χουμε πια αποδεχτεί ότι δεν γίνεται τίποτα να την αλλάξουμε. Πολύ με πονάει αυτή η ανημποριά να αντιδράσω στην καφρίλα…
Σαν γαύρος «παλαιάς κοπής», λοιπόν, δικαιούμαι ΠΡΩΤΟΣ ΕΓΩ να έχω παράπονα από τον Καλόπουλο και τον Τρύφωνα και όσους ηλίθιους πήγαν να το παίξουν τζάμπα μάγκες το σαββατόβραδο (βρείτε μου έναν που θα τα έβαζε τετ-α-τετ με τον Σισέ π.χ. σε οποιοδήποτε άλλο χώρο και αμέσως αποσύρω τις κατηγορίες…) . Και δικαιούμαι να ονειρεύομαι έναν Μαρινάκη όπως ακριβώς τον θέλω εγώ, να τσαντίζεται που οι διαιτητές έκαναν τα λάθη που έκαναν και μουτζούρωσαν με τρόπο ανεξίτηλο το πρωτάθλημα που παίρνω, και με τον κόσμο που μπήκε στο γήπεδο «για να πανηγυρίσει», αλλά στην ουσία για να εκφοβίσει και να δηλώσει με την παρουσία του ότι «εδώ είναι Πειραιάς, να’ ουμε». Διότι στο λογαριασμό του Μαρινάκη θα χρεωθεί η… πανταχούσα της τιμωρίας, όποια κι αν είναι αυτή.
Γιατί, Καλόπουλε και Τρύφωνα, μου στερείτε τη χαρά να επιστρέψω στο θρόνο του πρωταθλητή χωρίς μουτζούρες; Εγώ, ως γάβρος πρέπει να σας κυνηγήσω πρώτος και να απαιτήσω την παραδειγματική σας τιμωρία, που δώσατε το δικαίωμα στον αντίπαλο να έχει δίκαια παράπονα. Και να μου λέει στον αιώνα τον άπαντα «ναι, αλλά αν ο Καλόπουλος είχε μετρήσει το γκολ του Κατσουράνη θα βλέπατε τι θα γινόταν». Οπου το «τι θα γινόταν» είναι άγνωστο μεν, μπορεί να πάει από το «άσε ρε, θα ισοφαρίζαμε στο πιτς φυτίλι και πάλι την πλάτη μας θα βλέπατε», στο «και πάλι ρε, νομίζετε ότι από το -4 θα παίρνατε πρωτάθλημα» μέχρι το «θα σας σπάγαμε τον τσαμπουκά ρε, θα χάνατε τη γη κάτω από τα ποδάρια σας και θα σας προσπερνάγαμε σε δύο αγωνιστικές». Αυτό είναι το πρόβλημα. Ο συντελεσμένος μέλλοντας των προτάσεων αυτών. Το ότι αφού το πράγμα διακόπηκε βιαίως και δεν ακολούθησε τη «φυσική» διαδικασία, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα γινόταν.
Γιατί εσείς, και καλά ολυμπιακάρες, μου στερείτε τη χαρά να δω την ομάδα μου από κοντά; Να πανηγυρίσω σαν άνθρωπος; Να συμμετέχω αύριο σε μια ποδοσφαιρική συζήτηση και να μην χρειάζεται να απολογούμαι συνεχώς για τα καμώματά σας; Και μην μου πιπιλήσετε τη γνωστή καραμέλα «είμαστε ανεγκέφαλοι και δεν ξέρουμε τι κάνουμε» και «είμαστε παιδιά και παρασυρόμαστε», γιατί με κάνετε ακόμα περισσότερο θηρίο. Πολύ καλά ξέρετε τι κάνετε. Κάνετε αυτά που σας παίρνουν εκεί που σας παίρνει. Αλλιώς θα πρέπει να δεχτούμε ότι σας βάζουν εμφυτεύματα μυαλού πριν από τα ευρωπαϊκά ματς και «ξέρετε τι κάνετε» και με το που τελειώνουν αυτά σας τα αφαιρούν για να «μην ξέρετε τι κάνετε»…
Κι αν αρχίσετε να κλαψουρίζετε ότι «τώρα σε έπιασε ο πόνος; Τον Ευθυμιάδη δεν θυμάσαι που τον τουλουμιάσανε στο ξύλο στη Λεωφόρο; Και στην Τούμπα που κυνηγάγανε το Νικοπολίδη;» θα σας πω ότι εμένα με ενδιαφέρει η ομάδα μου. Αν ο άλλος είναι χαμηλού επιπέδου, δικαίωμά του και πρόβλημά του. Εγώ είμαι ολυμπιακός. Ούτε θέλω να γίνω σαν τα μούτρα κανενός, και πολύ περισσότερο δεν με αθωώνει κανένας αν προσπαθήσω να του μοιάσω. Δεν ξέρω κανέναν κλέφτη που να υπερασπίστηκε τον εαυτό του στο δικαστήριο με τη φράση «κύριε πρόεδρα, εμένα βρήκες να πιάσεις, δεν βλέπεις που όλος ο κόσμος γύρω μας κλέβει;»
Υ.Γ. Το ξέρω ότι είμαι μειοψηφία. Μπορεί κι ελάχιστη μειοψηφία. Αλλά… υπάρχω κι εγώ. Υπάρχει κι αυτό το είδος γαύρων. Που δεν πανηγυρίζουν κι αισθάνονται το στομάχι τους βαρύ μετά τα όσα είδαν.
http://www.contra.gr/Columns/ValueBet/310866.html
