Η διαδρομή της μέσα από την πορεία της Παραμυθένιας Σκηνής είναι τέτοια ώστε να μην δίνει περιθώρια αμφιβολίας για την διάθεση προσφοράς της στα παιδιά και στον Πολιτισμό . Η Θάλεια Αντωνιάδου επέλεξε να αφιερώσει ατέλειωτες ώρες στα παιδιά και στους γονείς τους χαρίζοντας χαμόγελο και πνευματική ευχαρίστηση κάθε φορά που η Παραμυθένια σκηνή παρουσίαζε ένα έργο της. Στη διαδρομή
αυτή γνώρισε χαρές και λύπες αλλά η απόφαση της για τα παιδιά δεν άλλαξε ούτε λεπτό. Την βρήκαμε με αφορμή τη νέα παράσταση που ετοιμάζει με αφορμή την συμπλήρωση των τριακόσιων χρόνων από την αποχώρηση των Βενετών από το Ναύπλιο. Μας μίλησε για το πώς προέκυψε αυτή η παράσταση, αλλά και μια σειρά άλλων άγνωστων πτυχών γύρω από την Παραμυθένια σκηνή. Όσο ο χρόνος πλέον μετρά αντίστροφα για την παράσταση, το ζητούμενο είναι το διοικητικό συμβούλιο της ΔΟΠΠΑΤ να κινηθεί αστραπιαία προκειμένου να συνεχιστούν οι πρόβες που σταμάτησαν προσωρινά μέχρι να υπογραφεί η έγκριση του έργου και να είναι όλα έτοιμα για μία ακόμη παράσταση που είναι σίγουρο ότι θα έχει όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που απαιτούνται όταν το κοινό είναι τα παιδιά μας. Ακολουθεί η συνέντευξη
Ερώτηση: Φέτος θα ανεβάσετε μια παράσταση μέσα στα πλαίσια των εκδηλώσεων για τα 300 χρόνια από την αποχώρηση των Βενετών από το Ναύπλιο. Ποια είναι η σχέση της Παραμυθένιας Σκηνής με αυτό το θέμα και πώς προέκυψε;
Απάντηση: Τον περασμένο Σεπτέμβριο κλήθηκαν όλοι οι φορείς πολιτισμού από την πρόεδρο ΔΟΠΠΑΤ κ. Καλκούνου, τον Δήμαρχο κ. Κωστούρο και τον πρόεδρο της οργανωτικής επιτροπής για τις παραπάνω εκδηλώσεις που αναφέρατε, τον κ. Χελιώτη, όπου και μας ανακοινώθηκαν τα σχέδια για αυτές και ζητήθηκε η συνδρομή όλων μας. Συγκεκριμένα, ο κ. Χελιώτης μου ζήτησε να γράψω ένα έργο σχετικά με την β΄ περίοδο της Βενετοκρατίας στο Ναύπλιο. Σαν Παραμυθένια Σκηνή, βεβαίως, δεν μπορούσα να γράψω ένα αμιγώς ιστορικό έργο που θα απευθυνόταν αποκλειστικά σε μεγάλους, γι’ αυτό και η ιστορία «πατάει» πάνω στο παραμύθι του Περρώ «Ο Ρικές με το τσουλούφι» και διαδραματίζεται η μισή στη Βενετία και η άλλη μισή στο Ναύπλιο, τα τελευταία χρόνια της Βενετοκρατίας στο Ναύπλιο.
Ερώτηση: Πόσο εύκολο ήταν το εγχείρημα;
Απάντηση: Σαφώς και έπρεπε να μελετήσω όσα μπορούσα για την περίοδο εκείνη. Δεν ήταν καθόλου εύκολο το εγχείρημα. Έπρεπε να έχω στο νου μου όχι μόνο την ιστορία, αλλά και λεπτομέρειες της εποχής εκείνης που θα μας βοηθήσουν στο ανέβασμα της παράστασης, όπως για παράδειγμα τα ρούχα που φορούσαν στη Βενετία και αντίστοιχα στο Ναύπλιο. Με βοήθησαν αρκετά εργασίες όπως της κυρίας Λιάτα, η διδακτορική διατριβή του κ. Κουτμάνη για τους Έλληνες στη Βενετία, καθώς και το μυθιστόρημα της κ. Κατερίνας Παπαδριανού, 1715 Τελευταίο φιλί στ’ Ανάπλι. Πολύτιμη βοήθεια μου παρείχε και ο κ. Χελιώτης με αρχειακό υλικό και η κ. Ανδρονίκη Τζομάκα, επίσης, το διαδίκτυο υπήρξε βοηθός στην έρευνα για την ενδυματολογία και τη μουσική της εποχής.
Ερώτηση: Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, το έργο σας παραγγέλθηκε στα πλαίσια των εκδηλώσεων που γίνονται φέτος και που αναφέρατε.
Απάντηση: Ναι. Προφορικά, ναι. Απλά, για το τυπικό του θέματος και για να είμαστε καλυμμένοι, περιμένω την γραπτή έγκριση του διοικητικού συμβουλίου.
Ερώτηση: Αυτό γίνεται κάθε φορά που ανεβάζει παράσταση η Παραμυθένια Σκηνή, δηλαδή;
Απάντηση: Από τη μεριά μου καταθέτω πάντα εγγράφως τον προϋπολογισμό των παραστάσεων που θα ανεβούν και περιμένω την έγκριση του Δ.Σ. Συνήθως με ενημερώνουν προφορικά για την έγκριση, δεδομένου όμως ότι πρόκειται για ένα έργο που μου ζητήθηκε να γράψω μέσα στα πλαίσια των εκδηλώσεων για τα 300 χρόνια από την αποχώρηση των Βενετών από το Ναύπλιο και χρηματοδοτείται από σχετικό κονδύλι, και με επιπλέον έξοδα (υφάσματα για τα κοστούμια, σκηνικά, εργατικά έξοδα), θα πρέπει η Παραμυθένια Σκηνή να είναι καλυμμένη.
Ερώτηση: Εννοείτε, δηλαδή, ότι κάθε παράσταση της Παραμυθένιας σκηνής πληρώνεται από το ΔΟΠΠΑΤ;
Απάντηση: Όχι, βέβαια! Τόσο η κ. Κομνηνού που ράβει τα κοστούμια όσο εγώ που γράφω και σκηνοθετώ τα έργα, δεν πληρωνόμαστε.
Ερώτηση: Μα καταθέτετε προϋπολογισμό, είπατε.
Απάντηση: Κάθε χρόνο. Το ΔΟΠΠΑΤ τελικά αναλαμβάνει μόνο την πληρωμή του τεχνικού ήχου και φώτων και των σκηνικών και των υφασμάτων που χρησιμοποιούμε για τις παραστάσεις για τα κοστούμια. Εκτός της συγκεκριμένης παράστασης, όπως σας εξήγησα νωρίτερα, που ανέλαβε την υποχρέωση να την πληρώσει εξ ολοκλήρου λόγω των εκδηλώσεων για τα 300 χρόνια από την αποχώρηση των Βενετών.
Ερώτηση: Και ο τίτλος της παράστασης;
Απάντηση: Το άγαλμα του Πάνα.
Ερώτηση: Πληροφορήθηκα σήμερα ότι ανακοινώσατε στους συμμετέχοντες πως αναστέλλονται οι πρόβες. Γιατί;
Απάντηση: Σας είπα, περιμένω την έγγραφη απάντηση του ΔΟΠΠΑΤ και του προέδρου της οργανωτικής επιτροπής. Πρέπει κατ’ αρχάς να εξασφαλιστεί η αγορά των υφασμάτων για τα κοστούμια, που θα είναι 35 στον αριθμό, καθώς και η αγορά των υλικών για τα σκηνικά. Αν δεν πληρωθούμε, πώς θα στήσουμε την παράσταση; Για παράδειγμα, πρόκειται να ανεβούμε στην Αθήνα με την κ. Κομνηνού για να αγοράσουμε τρέσες, επιπλέον υφάσματα που δεν βρήκαμε εδώ στην τοπική αγορά καθώς και περούκες. Πώς θα τα πάρουμε;
Ερώτηση: Είπατε, 35 κοστούμια. Δηλαδή, 35 άτομα συμμετέχουν στην παράσταση. Πότε θα προλάβετε να ράψετε τα κοστούμια;
Απάντηση: Δυστυχώς δεν ξέρω να ράβω! Τα κοστούμια τα ράβει όπως πάντα η κ. Μαρία Κομνηνού. Ήδη ξοδέψαμε 8,5 εργατοώρες ψάχνοντας για το κοστούμι του κάθε χαρακτήρα και την αγορά των βασικών υφασμάτων. Δεν ξέρω ειλικρινά πότε θα προλάβει, αλλά η κ. Μαρία μας εκπλήσσει πάντα με τη δουλειά της!
Ερώτηση: Είσαστε πλέον στον 16ο χρόνο λειτουργίας της Παραμυθένιας Σκηνής, που έχει αγκαλιαστεί από τους συμπολίτες μας. Τι έχετε αποκομίσει όλ’ αυτά τα χρόνια;
Απάντηση: Και θετικά και αρνητικά. Παρόλο που εισπράττουμε πολλά θετικά, θα ξεκινήσω με τα αρνητικά. Λοιπόν, μέσα σ’ αυτά είναι το ότι για την Παραμυθένια Σκηνή δουλεύω εφτά μέρες την εβδομάδα. Με δεδομένο ότι είμαι καθηγήτρια στο 2ο Λύκειο Ναυπλίου, πρέπει να κάνω πρώτα τη δουλειά για την οποία πληρώνομαι και να είμαι και συνεπής στο κοινό των μικρών θεατών. Αυτό με βγάζει κάθε Ιούλιο με υπερκόπωση. Άλλο αρνητικό είναι που, κι αυτό με θλίβει, ορισμένοι συμπολίτες μας θεωρούν πως η ενασχόλησή μου με τις παραστάσεις της Π.Σ. είναι δήθεν «κουλτούρα» (μου το έχουν πει κατάφατσα, ξέρετε) και πως οι παραστάσεις δεν είναι ισάξιες μιας επαγγελματικής σκηνής ή σκηνής για μεγάλους. Αυτό είναι προσβλητικό, ξέρετε. Όχι για μένα, αλλά υποτιμούν έτσι τους μικρούς θεατές. Πρέπει να γνωρίζετε, ότι τα παιδιά είναι πολύ αυστηροί κριτές. Αν δεν τους αρέσει κάτι, δεν θα υποκριθούν, όπως οι μεγάλοι, ότι τους άρεσε!
Ερώτηση: Αυτό είναι αλήθεια. Έχετε όμως την αναγνώριση όλων των άλλων, έτσι δεν είναι;
Απάντηση: Δεν εξαργυρώνεται με κανένα ποσό η λάμψη στα μάτια των παιδιών που βλέπουν τις παραστάσεις! Αυτό είναι το πιο σημαντικό από τα θετικά που εισπράττουμε πάντα στην Π.Σ.
Ερώτηση: Άλλα αρνητικά; Ή θα συνεχίσετε με τα θετικά;
Απάντηση: Αρνητικά… Τι να σας πω! Το ότι δεν έχω πρόσβαση στο Τριανόν τις μέρες των παραστάσεων που είναι σαββατοκύριακα, λόγω του ότι οι δρόμοι είναι κλειστοί από τα τραπεζάκια έξω και που δεν υπάρχει ένας ειδικός χώρος στάθμευσης για τους ανθρώπους του θεάτρου; Αφήστε. Να πάμε στα θετικά;
Ερώτηση: Να πάμε.
Απάντηση: Άλλο θετικό είναι η απίστευτη συμμετοχή των παιδιών στις παραστάσεις! Εννοώ των παιδιών που θέλουν να παίξουν. Και το πώς πειθαρχούν στην ομάδα. Τα βλέπεις να πλάθουν χαρακτήρα, να διαβάζουν φερ’ ειπείν για τις πανελλήνιες –την περασμένη χρονιά είχα μαθήτρια της γ΄ λυκείου που ερχόταν για πρόβες ανελλιπώς μαζί με τα βιβλία της. Μέχρι να έρθει η ώρα να ανέβει στη σκηνή, καθόταν πίσω και διάβαζε. Πέρασε στη Νομική Αθηνών, παρακαλώ.
Ερώτηση: Μπράβο!
Απάντηση: Ναι, μπράβο της. Και δεν είναι η μόνη. Έχουμε ερασιτέχνες ηθοποιούς που υπήρξαν μαθητές μου και που φοιτητές πια, έρχονται πάλι να παίξουν. Θετικό είναι επίσης το κλίμα της συνεργασίας με όλους τους συντελεστές της Π.Σ. Για παράδειγμα, ο κ. Φιρφιλιώνης, που αντικατέστησε την κ. Μάρω Κόκκαλη στην Π.Σ., έχει αποδειχτεί πολύτιμος συνεργάτης, αν και φέτος προτίμησε να απέχει για να ξεκουραστεί λίγο. Η κ. Κομνηνού, σας μίλησα γι’ αυτήν. Η κ. Ηλιάνα Διολίτση, που έχει τη σχολή χορού, έχει αποδειχτεί εξαιρετική συνεργάτις, επίσης! Δεν έχει υπάρξει φορά που να μην έχει συμμετάσχει με ενθουσιασμό μαζί με τις μαθήτριές της στις παραστάσεις. Να μην ξεχάσω και την άλλη δασκάλα χορού, την κ. Θέμελη, του Εν χορώ, που επίσης συμμετέχει κάποιες φορές, όποιες της ζητηθεί, σε παραστάσεις, καθώς και τις κυρίες Μαρία Παπαμιχαλοπούλου και Πόπη Γεωργακοπούλου, επαγγελματίες μακιγιέζ, που τα δύο τελευταία χρόνια έρχονται και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αδιαμαρτύρητα, παρά το πλήθος των συμμετεχόντων!
Ερώτηση: Πώς βλέπετε το μέλλον της Παραμυθένιας Σκηνής
Απάντηση: Μια παράσταση τη φορά. Με σύνεση. Έτσι το βλέπω το μέλλον της Παραμυθένιας Σκηνής Να κρατήσει τον πήχη της ψηλά και να μην απογοητέψει τα παιδιά!
«Πρέπει να γνωρίζετε, ότι τα παιδιά είναι πολύ αυστηροί κριτές. Αν δεν τους αρέσει κάτι, δεν θα υποκριθούν, όπως οι μεγάλοι, ότι τους άρεσε!»
