Σε μια εποχή όπου η εικόνα έχει μεγαλύτερη αξία από την ουσία, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν τα βρήκαν εύκολα στη ζωή τους και όμως συνεχίζουν. Που γνώρισαν την απογοήτευση, την αδικία, την απώλεια, αλλά δεν έχασαν ποτέ την αξιοπρέπειά τους. Δεν ζητούν να τους δει κανείς, δεν επιδιώκουν να ξεχωρίσουν. Κι όμως, μέσα στη σιωπή τους υπάρχει κάτι σπάνιο: ένα αληθινό μεγαλείο ψυχής.
Είναι εκείνοι που, όσες φορές κι αν λύγισαν, σηκώθηκαν ξανά. Που συνέχισαν χωρίς θόρυβο, χωρίς ανάγκη για αναγνώριση. Άνθρωποι που δεν κρύβουν πίσω τους κάποιο μυστικό θάρρους, αλλά μια βαθιά πίστη στην ίδια τη ζωή. Η δύναμή τους δεν φαίνεται, δεν επιδεικνύεται απλώς υπάρχει.
Κι έτσι, αθόρυβα, υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που πληγώνονται από συμπεριφορές, από αδικίες, από την ψυχρότητα του κόσμου κι όμως, συνεχίζουν. Δεν σκληραίνουν, δεν εκδικούνται, δεν χάνουν την ευγένειά τους. Αντιθέτως, επιλέγουν να παραμένουν άνθρωποι, ακόμη κι όταν γύρω τους κυριαρχεί η αδιαφορία. Αυτή είναι ίσως η πιο σπάνια μορφή γενναιότητας.
Το μεγαλείο αυτών των ανθρώπων δεν έχει να κάνει με τίτλους, επιτεύγματα ή προβολή. Είναι η απλότητα, η ηρεμία, η αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες. Είναι η σιωπηλή γενναιότητα του ανθρώπου που δεν παραιτείται, που διαλέγει την καλοσύνη όταν θα μπορούσε να πικραθεί, που προτιμά τη σιωπή από την ψευτιά.
Κι όμως, ο κόσμος σπάνια τους προσέχει. Η κοινωνία μας δυσκολεύεται να αντέξει το αυθεντικό, γιατί το αυθεντικό εκθέτει το ψεύτικο. Αυτοί οι άνθρωποι, από την άλλη, δεν αντέχουν το ψεύτικο. Δεν ξέρουν να προσποιούνται, δεν μπορούν να μπουν στο παιχνίδι της εντύπωσης. Έτσι, αποσύρονται διακριτικά όχι από φόβο, αλλά από εσωτερική ευγένεια.
Δεν θα τους βρεις στα φώτα, ούτε στις σκηνές της δημοσιότητας. Κι όμως, είναι γύρω μας: ο άνθρωπος που χαμογελά χωρίς λόγο, εκείνος που προσφέρει χωρίς να φαίνεται, εκείνη που αντέχει χωρίς να ζητά οίκτο. Είναι οι σιωπηλοί φύλακες της ανθρωπιάς μας οι αληθινοί, οι ανεπιτήδευτοι, οι βαθιά ανθρώπινοι.
Σε έναν κόσμο που γοητεύεται από το επιφανειακό, εκείνοι υπενθυμίζουν ότι το ουσιαστικό δεν χρειάζεται θόρυβο. Το αληθινό μεγαλείο δεν κραυγάζει απλά φωτίζει σιωπηλά.
Και ίσως, χάρη σε αυτούς τους ανθρώπους, να υπάρχει ακόμη ελπίδα.
Γιατί όσο υπάρχουν εκείνοι που συνεχίζουν να αγαπούν, να συγχωρούν και να στέκονται όρθιοι μέσα στη σιωπή τους, ο κόσμος δεν θα πάψει ποτέ να έχει φως.
Αν συναντήσετε αυτούς τους ανθρώπους και τους παρατηρήσετε είναι τόσο αθόρυβοι όσο και το μεγαλείο τους!
