Από μικρή ηλικία, με συντρόφευαν τρεις μεγάλες αγάπες: τα βιβλία, το γήπεδο πάντα δίπλα στον πατέρα μου και η πολιτική. Όχι η πολιτική της εξουσίας ή των μεγάλων λόγων, αλλά η πολιτική της καθημερινότητας, της συμμετοχής, της ευθύνης. Αυτή που ξεκινά από το σπίτι και φτάνει μέχρι την κοινωνία.
Για χρόνια ήμουν περισσότερο ακροάτρια. Παρατηρούσα. Δοκίμαζα μέσα μου λέξεις και σκέψεις, χωρίς να τις εκφράζω πάντα φωναχτά. Όμως όσο μεγαλώνεις, κάτι αλλάζει. Δεν σου αρκεί να ακούς θέλεις να ακουστείς. Δεν σου φτάνει να είσαι παρούσα θέλεις να συμμετέχεις. Και τότε καταλαβαίνεις ότι η φωνή δεν σου χαρίζεται. Τη διεκδικείς.
Η απόφαση να έχεις φωνή δεν είναι εύκολη. Συχνά συνοδεύεται από αντιδράσεις, αμφισβήτηση, ακόμη και ειρωνεία. Κάποιοι θα σου πουν «δεν κάνεις», «είναι δύσκολο», «δεν είναι για σένα». Άλλοι θα προσπαθήσουν να σε πείσουν ότι το να εκφράζεσαι είναι επικίνδυνο ή περιττό. Όμως η σιωπή δεν είναι ουδετερότητα. Είναι απουσία. Και στην εποχή μας, η απουσία ισούται με συνενοχή.
Σε μια κοινωνία που αλλάζει, που δοκιμάζεται, που αναζητά κατεύθυνση, η συμμετοχή δεν είναι πολυτέλεια. Είναι αναγκαιότητα. Και η φωνή του καθενός και της καθεμιάς είναι απαραίτητο κομμάτι αυτής της συλλογικής διαδρομής. Ειδικά των νέων ανθρώπων, ειδικά των γυναικών, ειδικά όσων για χρόνια ένιωθαν πως δεν «χωρούν» στον δημόσιο λόγο.
Η προσωπική μου πορεία με δίδαξε ότι η ταυτότητα χτίζεται μέσα από τις επιλογές μας, αλλά και μέσα από τη στάση μας. Δεν αρκεί να αγαπάς τα βιβλία, τον αθλητισμό ή την πολιτική. Πρέπει και να παίρνεις θέση. Να διεκδικείς χώρο, όχι για να επικρατήσεις, αλλά για να συμμετάσχεις.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε φωνές. Όχι μόνο επαγγελματικές ή θεσμικές, αλλά αυθεντικές. Φωνές που γεννιούνται από την εμπειρία, την ενσυναίσθηση και την ανάγκη να μη μένουμε αμέτοχοι. Κάθε τέτοια φωνή, είναι ένα βήμα μπροστά. Ένα βήμα πιο κοντά σε μια κοινωνία που δεν φοβάται να ακούσει και να αλλάξει.
Γι’ αυτό και θα συνεχίσω να γράφω αυτά που πιστεύω ότι πρέπει να αποκτήσουν φωνή!
